Een rustig weekje

Maandag tot en met woensdag waren eigenlijk weer gewoon volle collegedagen en er is zelfs niet één les uitgevallen. Iedereen is ook helemaal in de stress op de uni, omdat in deze maand alles moet worden ingeleverd, tentamens moeten worden gemaakt en presentaties moeten worden gegeven. Ja plannen heet dat… Dat kennen ze hier niet! Maar goed, ik wacht gewoon af tot mensen mij vertellen wat ik moet doen en ik probeer rustig adem te blijven halen. Alhoewel ik nu ook wel merk dat het echt drukker aan het worden is.

Mijn huisgenootjes kwamen maandag ook helemaal overstuur thuis omdat ze aan het studeren waren in een café/bibliotheek hier en er een meisje ineens op de grond viel. Waarschijnlijk was ze op haar hoofd gevallen want daarna was ze helemaal aan het shaken en ze reageerde niet meer. Mijn huisgenootjes waren bij haar en helemaal in paniek want ze waren bang dat ze dood zou gaan, ook als ze bijvoorbeeld haar vinger optilden viel hij gewoon weer terug, zonder dat er enige kracht in zat. De ambulance werd dus gebeld en het ziekenhuis was een blok verder, en jawel.. 40 minuten later komt de ambulance een keer aankakken! Ongelooflijk, als iemand er zo aan toe is. Ook was er nog discussie geweest over naar welk ziekenhuis ze moest omdat de politieagent zei dat ze wel eens ‘’pobre’’ (arm) kon zijn en dus het goede ziekenhuis niet kon betalen, maar het was wel duidelijk dat ze goede hulp nodig had. Ik snap het echt niet, geven ze dan zo weinig om een mensenleven en is geld dan zo belangrijk? Ik hoop maar dat ik hier niet aangereden word ofzo en anders moeten ze me maar in een taxi gooien :P, nog sneller dan de ambulances hier.

Woensdag mochten we het tentamen overdoen wat we dus al eerder hadden gedaan, maar waarvan de cijfers zo laag waren dat we het nog een keer mochten proberen. Het tentamen bestond uit één vraag waarbij je de theorieën moest koppelen aan de bewegingen van de studenten/jongeren hier (zoals de protesten bijvoorbeeld). Dat was dus, lul maar raak voor een knaak. Hopelijk heb ik m’n cijfer een beetje opgehaald, maar ik had hem gelukkig de eerste keer ook al gehaald. Na college wilden we (Mirjam, Sasha en ik) Peru boeken, maar tot onze grote schrik waren de tickets echt enorm duur. We twijfelden ook alle drie over wat we nou wilden doen of niet, dus we hebben het nog maar even uitgesteld.

Donderdag zou ik voor college eigenlijk gaan afspreken met een jongen voor een project wat we samen moeten doen. We moesten namelijk de volgende dag eigenlijk een les geven. Eigenlijk ja, want het college viel uit. Maar goed, de jongen met wie ik samen moet werken vertelde me een uur van tevoren dat hij niet kon, omdat z’n kind ziek was. Oké begrijpelijk.. Maar daarna zei hij ook nog zoiets dat z’n vriendin jaloers was. Hij gaf geen antwoord op de vraag ‘’waarom?’’, maar ik hoop maar dat het niet om mij ging. Ja jaloezie is ook een belangrijk begrip hier in de Chileense cultuur. Alleen praten met een ander meisje is eigenlijk al uit den boze.

Vrijdag had ik dus een dagje vrij en heb ik lekker een paar uur in het zonnetje gezeten en gestudeerd. Het is afgelopen week inderdaad erg lekker weer geweest, weer waarbij je gewoon zonder jas buiten kunt lopen. Dat soort winters zijn in Nederland niet voor te stellen! ’s Avonds kwamen Mirjam en Alejandra bij mij omdat we nog een of ander project moeten maken en we een plan van aanpak wilden maken. We moeten namelijk naar een organisatie gaan en deze observeren, het gaat dan voornamelijk om de bureaucratische invloeden. Gelukkig heeft Alejandra’s huisbaas ook een hostel dat gekoppeld is aan haar huis en deze mochten we gelukkig ook gebruiken, dus dat is mooi makkelijk. Daarna zij we nog met Sasha en Jaap (haar vriend die nu op bezoek is) naar een bar gegaan en hebben we nog wat drankjes gedaan.

Zaterdag ben ik samen met Alejandra en Mirjam naar Villa Grimaldi gegaan. Dit is een museum wat voorheen een concentratiekamp is geweest. Het is eigenlijk helemaal buiten en door middel van een audiogids vertellen ze bij verschillende delen van het concentratiekamp waarvoor het diende en wat er vroeger precies gebeurde. Niet even lekker om altijd te horen, maar gelukkig kan ik me er weinig bij voorstellen wat er gebeurd is. Indrukwekkend vond ik ook om de muur met verschillende namen te zien, namen van mensen die verdwenen zijn en die ze nooit weer hebben gevonden. Het verhaal gaat namelijk dat ze ook veel mensen vanuit helikopters in de zee hebben geloosd en die zijn natuurlijk nooit meer teruggevonden. Ook wel interessant om weer een ander deel van Santiago te zien, je kunt gelijk zien dat het heel anders is dan de buurt waarin ik woon. We hadden er trouwens heerlijk weer bij en hebben zelfs nog in onze hemdjes buiten kunnen zitten en daarna hebben we ook nog maar een ijsje gehaald. ’s Avonds zouden we naar een film gaan over de dictatuur in Chili, maar de tijden waren ineens veranderd of zo, dus we waren te laat om nog te gaan. Dus ik heb thuis maar een filmpje gekeken.

Deze week staan er ook weer een aantal dingen op de planning waaronder de voetbalwedstrijd Chili – Bolivia op dinsdag. Ben erg benieuwd hoe de sfeer hier is in het stadion, omdat ik al vind dat de commentaren op televisie al een stuk meer temperament bevatten dan de commentaren in Nederland. Ook ga ik op vrijdag naar een school om met kinderen te tekenen. Het zijn kwetsbare kinderen, dus die hebben al wat meegemaakt en die moeten wij een leuke dag bezorgen. Ik als kindervriend ben benieuwd hoe het zal zijn, maar ook wel leuk om toch iets te betekenen.