Het laatste weekje Santiago

En jawel, dit was de laatste week Santiago alweer. Wat is de tijd verschrikkelijk snel gegaan en nu het dichterbij komt, weet ik helemaal niet of ik nog wel zin heb naar huis te gaan, maar ja ik heb weinig keus haha. Tuurlijk alles heeft weer z’n voordelen en ik moet zeggen dat ik er ook wel naar uit kijk iedereen weer te zien en hopelijk nog wat mee te pakken van de Nederlandse zomer, maar voor het zover is heb ik gelukkig nog een reisje op de planning staan.

Maandag ben ik nog even met Sasha en Mirjam de stad in gegaan en hebben we in de wijk Bellavista wat rondgelopen. In deze wijk heb je allemaal winkeltjes met sieraden met een bepaalde typische Chileense blauwe steen, maar ik heb nog niks gevonden wat een beetje betaalbaar was en wat ik echt wáuw vond. Daarna ben ik nog even naar de Plaza de Armas gegaan om een koffer te halen. Ja, ik vrees dat niet alles in mijn backpack en rugtas past straks, dus om het zekere voor het onzekere te nemen heb ik maar een extra grote koffer gehaald.

Dinsdagochtend ging de wekker alweer vroeg, want ik zou samen met Mirjam een dagje naar Viña del Mar en Valparaíso gaan. Mirjam was hier nog helemaal niet geweest en de keer dat ik er was geweest was met zo’n tour waarbij ik nauwelijks iets had gezien omdat het allemaal zo bagger geregeld was, dus ik wilde er nog wel een keer naartoe. Ik had tegen de mevrouw van de balie om tickets te halen gezegd dat we naar Valparaíso wilden, en ik kreeg een ticket met Viña del Mar. Ik dacht dus, dat zou dan wel het eindpunt zijn, met Valparaíso als stop ervoor, maar in de bus werd duidelijk dat we alleen naar Viña gingen. Nou ja, plannen gewijzigd en eerst maar naar Viña gegaan. Dit is niet zo’n heel bijzonder plaatsje, maar de vorige keer was het nog wel heel chill omdat het lekker weer was en we op het strand konden liggen, maar helaas, de golven waren zo hoog dat er van op het strand lopen geen sprake was. We hebben dus ook niet heel ver meer langs de kust gelopen en hebben verder nog een park (op het kaartje zag het eruit als een megaparkt maar dat viel vies tegen), en de bekende bloemenklok gezien. Voor de rest vooral rondgelopen. ’s Middags hebben we aan de kust ergens wat geluncht en hebben we de trein naar Valpo genomen, dat ligt er namelijk bijna aan vast. Het duurde nog even voordat we het treinstation hadden gevonden en we moesten daar weer eerst een kaart kopen om tegoed op te zetten (heel onhandig), maar toen konden we mee. Het was trouwens gewoon een bovengrondse metro en helemaal geen trein, maar goed. Valpo staat bekend om de vele cerro’s (heuvels) en liften dat het heeft, van waaruit je een mooi zicht hebt over de stad. We kwamen aan in de haven en dat moet echt een hele happening zijn, maar ik vond er de vorige keer al weinig aan (spannend, al die kranen en containers) en dat was deze keer niet anders. We zijn op zoek gegaan naar de eerste lift (echt een krakkemikkerig ding), en van daaruit hadden we inderdaad beter zicht over de stad, maar ik vond het nog niet geweldig, omdat je tussen allemaal gebouwen door moest fotograferen. Wel was er nog een heel schattig Italiaans pleintje met allemaal restaurants. We zijn toen omlaag gelopen op zoek naar de volgende cerro, maar deze leek een stuk moeilijker te vinden. Onderweg allemaal graffiti dingen gezien en gekleurde huisjes (daar staat Valpo bekend om). Na een aantal keer vragen en ontzettend veel omhoog en omlaag lopen (jeetje wat zou ik gek worden in die stad door al dat klimmen, maar wel goed voor de conditie) hadden we het maar opgegeven met deze cerro. Ook omdat het wel leek alsof we in de Favela’s van Brazilie waren, dus het leek ons niet heel verstandig hier heel lang rond te dwalen. We hebben de bus gepakt naar Cerro La Sebastiana ,waar het huis van Pablo Neruda staat. Hier is het uitzicht over de stad een stuk beter en kun je goed alle gekleurde huisjes zien. Omdat ik al een keer naar binnen was geweest, ging Mirjam alleen en heb ik in het winkeltje daarnaast een kop koffie gedronken, ook geen straf. Hierna zijn we met de bus naar een ander deel van de stad gegaan, waar ook nog een cerro was. Ik had nog gevraagd aan de buschauffeur of het de laatste stop was en ja dat was het hoor. Niet dus. Als we langer waren blijven zitten, waren we weer in Viña uitgestapt, dank u meneer. Sowieso heel apart hoe hier het bussysteem werkt. De helft van de tijd heb je geen eens haltes en staan mensen gewoon random langs de weg die worden opgehaald. Ook in de grotere bussen heb ik nu al meerdere keren gezien dat ze mensen gewoon langs de snelweg afzetten, juist.. Bij de cerro aangekomen, schemerde het al iets en was de stad helemaal verlicht, een erg mooi gezicht! Hier zijn we even gebleven, we zijn weer teruggegaan naar het busstation en hebben wat te eten gescoord. En toen moesten we weer twee uur terug in de bus en waren we compleet gesloopt door al het lopen.

Woensdag was mijn chilldagje. Dat betekende, heerlijk uitslapen zonder wekker, te lang in m’n pyjama blijven zitten, filmpjes kijken, foto’s op de computer zetten en muziek downloaden. ’s Avonds kwamen Sasha, Mirjam en Alejandra nog naar mijn huis om wat te drinken en daarna zijn we samen met Jan en René naar Miércoles Po gegaan (ja deze keer écht het laatste internationale feest). Ik zat met Sasha en Jan in een taxi en ik heb echt doodsangsten uitgestaan. Die kerel reed wel 100 over de weg! Ook eenmaal aangekomen moesten we veel meer betalen dan normaal, maar goed we hadden allemaal geen zin om er over te zeuren. Het feest was in een soort groot theater, en dat was ook wel nodig, want het was echt ontzettend druk. Hier hebben we dus nog even lekker gedanst, jongens afgewezen (oké, een paar keer heb ik even sociaal gedaan en ja gezegd, onder het mom van: nu het nog kan… :P) en genoten van de reggaeton-muziek! Jeetje, wat ga ik dat missen als ik weer uitga in Nederland. Een jongen was ook helemaal aan het vertellen hoe hij de feesten in Nederland zag: jaaa de mensen die helemaal los gaan, supervette muziek, blabla. Nou, ik heb de beste man even uit z’n droom gehaald, want ja, Nederlandse mannen in het speciaal zijn nou niet echt wat je zegt de danskoningen van de wereld.

Donderdag heb ik uiteraard eerst heerlijk uitgeslapen en daarna ben ik ’s middags met Sasha nog even de stad in gegaan, omdat we cadeautjes voor Mirjam wilden halen. Die is namelijk maandag in Peru jarig, dus dat moet natuurlijk wel even gevierd worden! ’s Avonds was het het plan om nog naar een bar hier te gaan, maar iedereen was zo moe dat we dat maar niet hebben gedaan en ik maar een filmavondje heb gehouden.

Vrijdag moesten we eerst naar de universiteit omdat we blijkbaar nog één of ander formulier moesten laten ondertekenen voor de universiteit in Nijmegen. Het was haasten geblazen want voor 1 uur zou die vrouw die ons begeleid weg zijn. Nadat ze het ding ondertekend had, was het heel raar. Ze vroeg ons helemaal niet hoe we het hadden gehad de afgelopen maanden en ze wenste ons ook geen plezier op onze reis. Een beetje raar als je de begeleider van de buitenlandse studenten bent. We hebben haar in totaal misschien ook maar drie keer gezien, maar goed. Dat was dan dus ook gelijk de laatste keer op de uni. Eigenlijk had ik nog een ander college, maar daar stond m’n hoofd sowieso niet meer naar. ’s Avonds zouden we namelijk eerst ons (Alejandra, Mirjam, Sasha, Josefin en ik) afscheidsfeestje geven! Daar hebben we dus ’s middags wat inkopen voor gegaan en voor het begon ben ik nog even met Sasha en Mirjam pizza gaan eten. Het feestje begon om 9 uur, maar uiteraard kwamen de eerste mensen pas een uur later. In totaal kwamen er ook veel minder mensen dan hadden aangegeven die zouden komen, maar we hebben allemaal een geslaagde avond gehad! Nadat we een paar uur bij Alejandra thuis hadden gezeten, zijn we nog naar een club gegaan waar we nog nooit waren geweest, dus dat was ook wel weer leuk!

En dan is vandaag de dag aangebroken dat alles ingepakt moest worden. Ik heb nu alles bijna in m’n koffers zitten, straks ga ik waarschijnlijk nog wat drinken en dan vanavond op naar Sasha (met taxi, dat wel) om daar m’n spullen te droppen. Hier deden ze namelijk moeilijk met spullen laten staan. Vannacht om 1 uur pakken we de taxi naar het vliegveld en vannacht om 4 uur vliegen we (Sasha, Mirjam en ik) naar Peru! We zullen daar zo’n 11 dagen blijven en dan komen Sasha en ik de 25e terug om nog de laatste dagen in Santiago door te brengen en Mirjam laten we achter, omdat zij nog verder gaat reizen en later pas naar Nederland gaat. Best raar om zo m’n kamer en huis te gaan verlaten na die maanden, maar goed dat hoort er natuurlijk ook allemaal bij. Volgende week zet ik waarschijnlijk geen blog online, dus dan krijgen jullie over 2 weken, mijn laatste én extra lange blog! Want ik weet zeker dat er over Peru genoeg te schrijven valt. Ik heb er zin in!