Een sportief weekje!

Wauw.. Als ik dit verhaaltje plaats, zijn mijn 5 weken reizen al bijna weer voorbij. Op zoek naar een leuke kamer in Santiago is dan de volgende missie. Moet zeggen dat ik er wel naar uit kijk. Eigen plekje, beetje ritme en weer wat sporten, want er schijnen genoeg parken te zijn in Santiago om hard te lopen. Maar goed ik zal jullie eerst weer updaten van de afgelopen week.

Maandagochtend was er blijkbaar een aardbeving geweest in de plaats waar we sliepen. Als de aardbevingen van deze kracht blijven vind ik het prima, want ik heb heerlijk geslapen en ik heb er niks van gemerkt. Maandag hebben we voor de rest eigenlijk vooral in de bus gezeten. We moesten namelijk ruim 700 kilometer afleggen om onze volgende bestemming te bereiken. Ondertussen hebben we nog wel een stop gemaakt in een plaatsje om een heel bekend museum hier in Chili te bezoeken. Ik moet toegeven dat ik niet echt een museumfan ben, maar ik vond dit museum toch wel heel interessant. Er kwamen verschillende tijdsperken van Chili voorbij en ik vond vooral het gedeelte van het mijnongeluk uit 2010 heel interessant. De Chilenen zijn er namelijk enorm trots op dat ze alle mijnwerkers hebben kunnen redden. ’s Avonds kwamen we redelijk laat aan in Pucón en we zijn hier naar een bureau gegaan dat tours organiseert, want Jane (Amerikaanse), Lizzie (Engels) en ik wilden de vulkaan beklimmen. Daar moesten we ons outfit passen (inclusief gasmasker, dus ik werd een beetje bang :P). Ook werd ons duidelijk gemaakt dat het niet echt makkelijk zou worden en dat niet iedereen te top haalt. Waar waren we aan begonnen?

Dinsdagochtend was het dan zover.. om half 7 ’s ochtends werden we opgehaald bij ons hostel en moesten we onze outfits ophalen. We reden naar de Villarrica vulkaan en hier hebben we het eerste deel een lift genomen. De tocht zou namelijk al zwaar genoeg worden, dus er werd aangeraden deze lift te nemen. Dit sloegen wij natuurlijk niet af. Pfoe.. wat had ik een vulkaan beklimmen onderschat zeg. Het is echt onwijs zwaar om continu te klimmen en na 10 minuten voelde ik m’n benen al. Gelukkig was ik niet de enige haha. Eerst zaten we in de eerste groep, maar we zijn al gauw naar een wat langzamere groep gegaan om het bij te houden. Ondertussen werd er wel gestopt en na ongeveer 2 uur kwamen we aan bij het ijsgedeelte. Hier moesten we van die dingen onder onze schoenen doen en ook kregen we zo’n stick (haha ik ben de termen even vergeten) die je in het ijs kunt steken als je valt. Er werd uitgelegd wat we moesten doen als we zouden vallen en ik werd al een beetje panisch. Uiteindelijk zijn we (Lizzie, een Canadees meisje en ik) met onze gids begonnen aan het ijsgedeelte. Het eerste stukje was nog wel redelijk te doen, maar toen het steiler werd, werd ik echt panisch. Het was namelijk heel steil en ik was bang naar beneden zou rollen. Later hoorde ik dat er mensen zijn omgekomen en vermist zijn geraakt op deze vulkaan dus mijn angst was niet geheel onterecht. Ik begon te janken en ik stond echt te trillen op m’n benen (Leuk he, zo’n vulkaan beklimmen :P). Heb waarschijnlijk toch meer last van hoogtevrees dan ik zelf denk. Jane was achter mij met haar gids en ook zij had problemen. Toen de gids vertelde dat het gedeelte hierna nog moeilijker en steiler werd, ben ik afgehaakt. Dag missie, ik wilde namelijk de top bereiken, maar ik was te panisch om verder te gaan :P Ik moet zeggen dat het uitzicht wel echt prachtig was. Er is namelijk een prachtig meer in Pucón en die kon je mooi zien liggen van bovenaf. We moesten wachten totdat onze gids ook het Canadese meisje had opgehaald, want zij kon ook niet verder en toen zijn we afgedaald. Afdalen ging gelukkig wel goed, alhoewel het ijsgedeelte nog wel eng was. Op het einde krijg je alleen echt ontzettend last van je voeten, omdat je tenen continu naar voren schieten. Jane had ook ontzettend last van haar voeten en ze wilde haar schoenen niet meer aantrekken, en de gids was lichtelijk in paniek en wist niet wat hij moest doen (arm jong). Toen hij vroeg aan mij of ik last had van m’n tenen en ik bevestigend antwoordde, vroeg hij geschrokken: maar je houd je schoenen toch wel aan he? Ik heb braaf naar de gids geluisterd. Ik kon er echt alleen maar lachen om het voorval, want Jane was zo kwaad dat ze er echt alles uitgooide haha (‘’These shoes are pieces of shit!!’’). Lizzie was wel wat verder gekomen dan Jane en ik, alhoewel ze de top ook niet had bereikt. Volgens mij is dat alleen weggelegd voor de getrainde bergbeklimmer, waar ik dus ook niet onder val. Ik weet ook niet wat me bezielde om de vulkaan te beklimmen, maar ik weet in ieder geval wel dat extreme sporten niet echt mijn ding zijn, haha. Ach ja, deze reis is er ook voor om uitdagingen te zoeken en dat heb ik zeker gedaan! Ook Jane en Lizzie vonden het niet echt voor herhaling vatbaar om ooit nog een vulkaan te beklimmen. Toen we terugkwamen hebben we nog ergens wat gegeten en daarna zijn we naar hot springs gegaan. En wat was dat een genot! Heerlijke warme baden, na die vulkaan te hebben beklommen (of naja, een poging tot). Dus daar hebben we even heerlijk gedobberd.

Woensdag moesten we er alweer redelijk vroeg uit, want onze volgende bestemming zou Valdivia worden. Dit schijnt een van de mooiste steden van Chili te zijn. Degene die de vulkaan hadden beklommen hadden allemaal natuurlijk ontzettende spierpijn, maar ik had ook niet anders verwacht. De route was erg mooi, we legden namelijk een stuk van het zeven meren gebied af. Dus ontzettend mooie meren langs de route. Onderweg hebben we verschilende stops bij meren gemaakt en ’s middags zijn we nog naar een fort geweest. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo heel boeiend vond, haha. Daarna hebben we gegeten in een grote overdekte plaats. Aan de zijkant had je allemaal verschillende kleine winkeltjes waar overal alleen maar Chileens voedsel werd verkocht. Ik had pasta de choclo, dat is een soort van ovenschotel met rundvlees, uit, kip en een mais-laag. Op zich wel heel lekker, maar het is heel zoet, want ze doen er ook nog extra suiker overheen dus ik kon er niet echt heel veel van eten. Dat is dus het voordeel van zo’n tour, je ziet dingen die je zelf misschien nooit zou ontdekken, want er waren bijna alleen maar Chilenen. Na het eten zijn we naar ons hostel gereden en we hebben wat door de stad gelopen. Het is een hele mooie stad, maar ik weet niet of ik het echt de mooiste stad van Chili kan noemen. Langs het water zaten ook zeeleeuwen, maar het waren geen gewone, ze waren echt enorm!! (zie foto’s) En ze stonken ook ontzettend trouwens. ’s Avonds hebben we nog een cocktail gedronken. Erg leuk, want er was van alles te doen in de stad; heel veel mensen op straat en veel muziekdingen. Haha ik moet trouwens zeggen dat wij ons met ons vieren (Jane, Lizzie , Laura en ik) ons steeds meer begonnen te ergeren aan de Amerikaanse mannen. Vooral één man vind ik persoonlijk een beetje vies, met bepaalde opmerkingen en constant je aanstoten als hij wat vertelt (haha mam, ik heb het niet van een vreemde..) Gelukkig kunnen wij het met z’n vieren wel heel goed vinden. Grappig trouwens dat iedereen ook zo verbaasd is dat ik zoveel talen spreek (wat volgens mij nog wel mee valt, maar goed).

Donderdag was de laatste dag van de tour. Vanuit Valdivia zijn we naar Puerto Montt gereden. Erg mooi gebied ook, met overal vulkanen langs de weg. Heel leuk om ze te bekijken, horror om ze te beklimmen. Het is erg bekend om de vis, dus ’s middags hadden we dan ook lunch bij een visrestaurant. Helaas ben ik absoluut geen visfan en ik had gelukkig ook geen honger, dus ik heb het maar met een fruitsapje gedaan :P Er was ook een markt met allemaal zelfgemaakte dingen. Ze hadden zulke leuke dingen dat ik de eerste souvenirtjes al heb ingeslagen! Na Puerto Montt zijn we doorgereden naar Puerto Varas. En ik moet zeggen dat ik dat een erg leuk plaatsje vind. Dus ik heb besloten om hier nog een dag langer te blijven voor ik naar mijn laatste bestemming ga, Bariloche. Ook hier was weer van alles te doen op straat; dansende mensen en muziek. Kijk, daarom hou ik er van in een ander land te zijn, in Nederland heb je dat nooit! Behalve als er een of andere nationale feestdag is. Ook grappig te zien hoeveel Duitse invloeden je hebt hier. Overal worden echt enorme taarten (kuchen) verkocht en overal zie je chocoladewinkeltjes, heel verleidelijk. Wel heel irritant dat door deze invloeden er ook meer Engels wordt gesproken. Ook al begin je in het Spaans, iedereen gaat over in het Engels.. ’s Avonds hebben we in een restaurant gegeten wat echt heerlijk eten had. Ik heb een hamburger gehad, met zulk mals vlees, zeker voor herhaling vatbaar!

Vrijdagmorgen vertrok de rest van de groep weer richting Santiago en Laura en ik hadden besloten nog een dag langer in Puerto Varas te blijven. Eerst heb ik heerlijk uitgeslapen, want zo’n tour is echt enorm vermoeiend. Telkens vroeg opstaan en ik moet zeggen dat ik de hele dag Engels praten ook best vermoeiend vind, al went het al wel steeds meer. Helaas was het niet zulk mooi weer met een beetje regen. We hebben er dus samen een café-dagje van gemaakt, heerlijk! Eindelijk goede koffie gedronken en nog wat rondgelopen in de stad. Ik was dus erg blij met mijn beslissing om nog een dagje langer te blijven. ’s Avonds zou er een Mexicaanse avond worden georganiseerd, maar helaas waren wij de enige 2 aanmeldingen, dus we moesten zelf wat eten zien te fixen. Gelukkig is dat in dit dorpje/stadje geen probleem.

Zaterdagochtend moest ik weer vroeg opstaan, omdat mijn bus naar Bariloche om kwart voor 9 vertrok. Eerst moest ik nog het busstation zien te vinden, maar gelukkig was dat (zelfs voor mij) geen probleem! Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de grens en ik was bang dat het weer zo’n drama zou worden als de eerste grensovergang, maar dat viel gelukkig reuze mee. Onze bagage hoefde niet eens te worden gecontroleerd en er werden alleen wat stempels gezet. Later in Argentinië kwam er nog wel een hond die even heen en weer moest lopen door de bus, maar dat was het. Rond half 4 kwam ik aan op het busstation in Bariloche, zowaar eerder dan gepland! Ik heb voor het eerst meegemaakt dat de jongen die mijn backpack uit de bus pakte om een fooi vroeg. Dit schijnt heel normaal te zijn in Argentinië. Maar ik als vrekkige Nederlander en inmiddels arme student kan dit natuurlijk wel beter gebruiken. De omgeving van Bariloche is volgens mij heel mooi en ik denk dat ik hier dan ook een fietsroute wil gaan doen (die hopelijk niet zo’n drama wordt als de vulkaanklim). Verder is hier op het eerste gezicht niet zoveel te doen volgens mij… Het weer hier helpt ook niet echt mee, het was net een regenachtige zondag in Nederland. Ondanks dat heb ik me prima vermaakt. Lekker met een kopje thee (haha wat een muts he?!) een beetje computeren en uitzoeken wat ik de komende dagen wil doen.

Vandaag heb ik een mountainbike gehuurd om Circuito Chico te doen, een bekend circuit hier. Eerst moest ik zo’n 20 minuten bij de bus voor ik bij de verhuur aankwam. Het meisje gaf me een kaart en gelukkig was er weinig verdwalingskans, omdat het een rondje is wat je fietst. Onderweg heb je nog een aantal afwijkingen van de route die je kunt doen om een mooi uitzicht te krijgen. Het eerste stuk was volgens mij het meisje van de verhuur het zwaarst (waar ik het absoluut niet mee eens was). Na zo’n 7 kilometer fietsen kwam ik bij het mooiste hotel van Argentinië, waar ook Máxima en Willempie komen. Wel mooi dat je langs het hotel omhoog kon klimmen om een mooi uitzicht te krijgen  Na een tijdje kon je een stukje het bos in om een meer te zien. Uiteraard was ik eerst het verkeerde pad ingeslagen want ik kwam erachter dat er geen doorkomen was met de fiets, overal takken op de weg namelijk. Een stukje verder is het me wel gelukt en het was inderdaad de moeite waard! Een prachtig meer lag tussen de bossen! Gelukkig was de hoofdweg gewoon asfalt dus het was redelijk makkelijk te fietsen, alhoewel het klimmen soms echt zwaar was. En dat de mountainbike maar 3 versnellingen had die af en toe flink kraakten hielp ook niet echt mee. Moet eerlijk toegeven dat ik ook af en toe ben afgestapt om te lopen, haha. Onderweg nog heerlijk op een terrasje gezeten (moet zeggen dat ik dat wel verdiend had) met een prachtig uitzicht. Moeilijk te beschrijven, ik verwijs jullie hiervoor naar de foto’s. Pap, ik denk trouwens dat jij het hier prachtig zou vinden! Bariloche staat ook bekend om de vliegviswateren, dus als je een keer wat anders dan Frankrijk wilt.. ;) Op het laatst was ik enorm vermoeiend, maar toen 2 agressieve straathonden achter me aan kwamen rennen, zat een sprintje er nog wel in. Ben echt panisch dat ik nog een keer gebeten word door zo’n beest, maar gelukkig was ik ze te snel af. Uiteindelijk ben ik zo’n 5 uur onderweg geweest. Weet niet hoe lang de tocht in totaal is, ik geloof zo’n 60 kilometer, maar ik heb hier maar een deel van gedaan. Denk dat ik rond de 25 km heb gefietst. 2 heftige sportactiviteiten in één week, ik ben trots op mezelf! Een erg geslaagde dag dus!

Langs de weg heb je hier trouwens heel veel een soort van kleine kapelletjes met een Mariabeeld erin. Ik dacht dat dat een religieuze betekenis had, maar Ximena (onze gids van de tour) vertelde dat ze dat plaatsen als iemand daar overleden is. Pff, ik wil niet weten hoeveel ik er al gezien heb dan! Ook op wegen waar het volgens mij bijna onmogelijk is een ongeluk te hebben, maar goed.

Ook heb ik voor het eerst kennisgemaakt met iets wat me wel beviel. In Chili heb je in een aantal grote supermarkten (dus helaas, nog niet alle) een jongen/meisje staan die als bijbaantje je boodschappen in tasjes doet. Dat scheelt zoveel wachttijd in de rij!

Foto’s zijn weer te bewonderen op nl.fotoalbum.eu/hannekes

Ik kijk uit naar jullie reacties!