Salta en het ''droogste'' plekje op aarde

Maandagavond 9 uur.. Daar zat ik dan in m’n uppie op het busstation in Iguazu te wachten tot mijn bus richting Salta zou vertrekken. Ik had er nog niet zoveel bij stilgestaan dat ik echt een half jaar weg zou zijn, maar ineens bekroop me dit gevoel terwijl ik daar zat te wachten. Waar ben je in godsnaam aan begonnen Hanneke?! Gelukkig verdween dit gevoel redelijk snel toen ik me bedacht wat ik allemaal al gezien en beleefd had en wat er nog komen zou. Ach, zo’n momentje zal vast nog wel vaker komen opspelen, maar ik weet waarvoor ik het doe.

De busreis zou eerst zo’n 22 uur duren richting Tucuman en daar moest ik overstappen op de bus naar Salta. Het klinkt echt als enorm veel uren als ik dit zo opschrijf, maar ik moet echt zeggen dat het me enorm meevalt. Ik slaap echt ontzettend veel en de uren vliegen voorbij. Nadeel van deze bus was wel dat ik niet zo’n lekker kleedje kreeg en de airco stond aan dus het was redelijk koud ’s nachts. Ook grappig wat ze hier als ontbijt zien, een kopje thee met een koekje :P Gelukkig had ik zelf nog wat fruit meegenomen. Met een uur vertraging kwamen we aan in Tucuman en hier moest ik nog een bus zien te regelen naar Salta. Toen ik uitstapte uit de bus was er een Engelse vrouw, Wendy, met precies hetzelfde probleem. Samen hebben we dus gezocht naar een maatschappij (help, stress!) en uiteindelijk zouden we maar een half uurtje hoeven te wachten voor de bus vertrok. Helaas, het leek al te mooi om waar te zijn, dit half uurtje werden 2 en een half uur. Gelukkig was ik niet alleen en ik geloof dat Wendy ook wel blij was met mijn gezelschap. Eindelijk kwamen we om half 3 ’s nachts aan en we hebben samen een taxi gedeeld naar onze hostels.

Woensdag raakte ik aan de ontbijttafel (ja het is echt een tafel, dus je bent haast verplicht sociaal te doen :P) in gesprek met wat mensen en een Chinese Amerikaan vroeg me of ik met hem mee wilde de stad verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. De stad zelf is niet zo heel groot, er zijn verschillende kerken en pleinen. Wel mooi om te zien, maar een dag is voldoende om een beetje een beeld van de stad te krijgen. Wel grappig om te zien trouwens hoe anders de mensen er hier uit zien. Het zijn meer van die Indianenmensen en een stuk donkerder dan de mensen in Buenos Aires. Na een tijdje had de Amerikaan door dat ik niet zo goed was in de weg geloof ik, hij vroeg me: You’re not really good with directions are you? Uuuuuh… Nadat we de stad hebben doorgelopen hebben we een bus genomen naar een plaatsje net buiten de stad, San Lorenzo. We waren te vroeg de bus uitgestapt, omdat op het einde een soort van woud moest zijn met een rivier en dus hebben we een stuk moeten lopen. Het leek net alsof we in het Gooi van Argentinië waren beland. Overal enorme huizen met zwembaden erbij en hekken ervoor. Na een hele klim omhoog te hebben gemaakt kwamen we aan bij het ‘woud’. Er liep een klein riviertje en er waren heel veel mensen rondom deze rivier aan het barbecueën. Wel grappig om te zien, maar ik vond het nou niet heeeel speciaal. Nadat ik weer in het hostel kwam was ik eigenlijk gewoon enorm moe en had ook geen zin meer om iets te ondernemen. Bus en hostel naar San Pedro de Atacama, waar ik vrijdag naartoe vertrek, heb ik wel geregeld!

Donderdag had ik een trip geboekt door de Quebrada de Humahuaca en naar de zoutvlaktes. Aangezien ik niet naar Bolivia ga, wilde ik deze toch wel graag zien. Ik werd om half 8 ’s ochtends bij m’n hostel opgehaald. We zijn met zo’n 16 mensen in totaal in een busje vertrokken. Nadat we enige tijd hadden gereden stopten we bij een klein supermarktje omdat de gids ons vertelde dat we snoepjes, water en coca-bladeren nodig hadden omdat we een heel eind de hoogte in zouden gaan. Ook mochten we absoluut niet eten, omdat we ons lichaam rust moesten gunnen. Onderweg kwamen we echt door een prachtig landschap, met hele mooie bergen en enorme cactussen. Onderweg maakten we een aantal stops om mooie foto’s te maken en er werd ons uitgelegd hoe we de coca-bladeren moesten gebruiken (en nee het is geeen drugs benadrukte hij :P). De bedoeling is dat je 10 van die blaadjes pakt en daar de steeltjes vanaf haalt en ze vervolgens oprolt en bovenin je mond stopt. Ik vond de dingen echt onwijs ranzig en nadat we het hoogste puntje hadden bereikt (4158 meter geloof ik) en ik had nog steeds nergens last van ben ik er maar mee gestopt haha. Ook heb ik gewoon weer m’n crackers gegeten want anders verging ik :P. Daarna zijn we door gereden naar de zoutvlaktes en dat was echt onwijs mooi om te zien. Een hele grote vlakte met alleen maar zout, zo ver je kan kijken. Hier heb ik samen met een Duits meisje, Marleen, natuurlijk wat leuke foto’s gemaakt. Hierna zijn we verder gereden naar een dorpje, Purmamarca, wat echt een hele leuke uitstraling had. De mensen daar leken net Boliviaanse mensen, inclusief hoeden en kleding. Ook stopten we bij een restaurantje waar ze het beste lama-vlees moesten hebben. De Franse mannen naast ons hadden deze besteld en ze keken enorm zielig toen ze hun bord kregen. Het waren redelijk stevige mannen en ze kregen allebei een enorm lullig stukje vlees. Ook scheen het enorm droog te zijn, dus ik was maar wat blij met m’n empanada. We zouden om 7 uur terug zijn bij het hostel, maar uiteraard werd dit 9 uur. Ik begin er bijna aan te wennen hier. Ben toen redelijk op tijd gaan slapen, omdat ik de volgende dag om half 6 de wekker weer had staan.

Vrijdagochtend zou de bus om 7 uur vertrekken naar San Pedro de Atacama, Chili. Ik had een taxi geregeld en had hem om 6 uur laten komen, omdat ik die mensen hier niet vertrouw qua stiptheid. Gelukkig stond hij er om 6 uur gewoon en ik ben samen met m’n Engelse kamergenootje naar het busstation gegaan. De rit was weer door hetzelfde stukje als waar ik de tour door had gedaan, echt prachtig! Op een gegeven moment stapte er een jongen in die naast me moest zitten dat bleek een Nederlandse jongen te zijn. Dus daar heb ik gezellig wat mee gekletst en puzzeltjes gedaan. Na uren rijden door het niemandsland kwamen we eindelijk aan bij de grensovergang. Althans ik dacht dat dit de grensovergang was, maar dit was alleen nog maar een stempeltje om Argentinië uit te mogen. Heel veel mensen waren ziek door de hoogte, ook verschillende kotsende mensen gezien, maar ik had gelukkig nergens last van. We hebben daar serieus 2 uur gewacht (ik overdrijf niet) voor we ons stempeltje hadden. Het was inmiddels als 5 uur geweest voor we verder reden en om half 6 zouden we aan moeten komen op de plaats van bestemming. Ook heel irritant dat niemand in de bus even omroept waar we zijn, hoe lang het nog duurt etc. We vervolgden onze weg weer door niemandland en ik werd er echt helemaal gek van. Je ziet urenlang geen teken van leven en het lijkt echt oneindig. Gelukkig kwam er na een hele tijd (ik denk zo’n 3 uur later) eindelijk de grensovergang van Chili. Hier kregen we ons stempeltje en werd de bagage gecontroleerd, thank god hebben ze hier ook gewoon een automatische machine. Uiteindelijk zijn we dus weer met bijna 4 uur vertraging aangekomen. De bus dropte ons en het was de bedoeling dat we het zelf maar verder uitzochten, in de stromende regen. Niemand wist of we er überhaupt al waren en waar het centrum nou was. Gelukkig was ik samen met Wendy, waarmee ik ook samen had gewacht in Salta en Simon, een Duitse jongen. Daar liepen we dan en ook om ons heen, allemaal verdwaalde bepakte toeristen in poncho’s door de modder. Alle stroom was inmiddels ook uitgevallen dus het was echt zoeken op de tast naar ons hostel. Wendy had een hostel buiten het centrum en op een gegeven moment kwamen we aan bij het politiebureau om te vragen of ze een taxi voor haar hadden. Ik was echt in shock toen die agenten hun mond los deden, want ik verstond er geen reet van :P. En als ik wat wilde zeggen had ik het gevoel dat ik werd uitgelachen dus ik was niet helemaal op m’n gemak daar. Ze hebben verschillende taxi’s gebeld maar geen één antwoordde, dus we zijn maar met z’n drieën op zoek gegaan naar mijn hostel want die bleek wel in de buurt te zijn. Door een hele donkere straat zijn we gelopen, maar nergens nummers of iets, dat kennen ze hier niet. Dus op een gegeven moment hoorde ik lawaai achter een deur en heb de deur gewoon open gemaakt. Dit bleek mijn hostel te zijn! Ook was er nog plek voor Simon en Wendy (een vrouw van 40, heel grappig :P), dus dat was helemaal prima! We hadden nog geen avondeten gehad en wilden op zoek naar een restaurant maar degene die we zagen gingen allemaal sluiten i.v.m. de stroomuitval. Gelukkig konden we in een restaurant nog een pizza en een flesje wijn meenemen, dus dat hebben we maar gedaan! Ook het hostel stond helemaal onder water en de bedden in onze kamer stonden heel dicht tegen elkaar aan omdat er lek was. Ik vond het al met al echt een hilarische ervaring, haha. ’s Avonds hebben we nog wat met de hosteleigenaar gedronken en muziek geluisterd.

Gisteren zijn we (Wendy, Simon en ik) de stad ingelopen. Naja de stad, het stelt op zich niet zo heel veel voor. Vooral veel mogelijkheden om tours te kopen en restaurantjes. Aangezien we nog niet ontbeten hadden en het inmiddels al 2 uur was leek het ons wel een goed idee ergens een dagmenu te nemen. 3-gangen menu en nog redelijk goedkoop (maar het blijven dure landen). We zaten bij een restaurant wat er echt ontzettend chique uitzag en de maaltijden waren ook zo opgemaakt. Maar het was echt heerlijk! ’s Middags wilden we eigenlijk een tour doen, maar veel tours waren afgelast omdat er regen gevallen was en het dan misschien te gevaarlijk zou zijn. We hebben dus maar een tour geboekt voor de zondag en ’s avonds gekookt en nog wat gedronken met een aantal mensen uit het hostel.

Vannacht moesten Simon en ik om half 4 opstaan, omdat we om 4 uur zouden worden opgehaald bij ons hostel. Wendy heeft haar tours al geboekt, dus zij heeft een iets ander programma. De geisers stonden op het programma. De weg er naartoe vond ik niet zo heel chill, aangezien er enorme gaten in de weg zitten en met zo’n bus hobbelt dat lekker. Rond half 7 kwamen we aan bij de geisers en ik vond het echt prachtig om te zien, omdat het nog redelijk donker was. Het was ook ontzettend koud trouwens. Ik had me aangekleed met een bikini (omdat we later nog de mogelijkheid hadden te zwemmen), thermobroek, gewone broek, lang t-shirt, dikke trui, dikke jas, sjaal en handschoenen. Even later kregen we een ontbijtje met warme chocolademelk (warm gemaakt in de geisers, mmm), broodjes etc. Toen ik aan m’n broodje aan het eten was werd ik ineens ontzettend misselijk en ik had het idee dat ik flauw ging vallen. Waarschijnlijk kwam dit door de hoogte omdat we op zo’n 4200 meter zaten. Maar het was heel raar, want ik heb er tot nu toe geen last van gehad. Maar goed, ik moest van de vrouw in de bus gaan zitten en toen ging het wel weer beter. Na de tour zijn we nog naar een thermen bad geweest, een warm bad uit de natuur. Ik heb alleen maar pootje gebaad want ik had geen zin om al m’n kleren weer aan en uit te doen en zo heel veel tijd hadden we niet. Daarna zijn we nog naar een klein dorpje geweest, waar zo’n 30 mensen woonden en naar een plek waar heel veel cactussen stonden (en ze zijn ook echt huuuge). Om een beeld bij dit alles te krijgen verwijs ik naar de foto’s!

Ik heb m’n ticket naar Iquique gekocht en ik vertrek dinsdag. Morgen staar er nog een tour naar la Valle de la Luna op het programma.

Voor de foto’s verwijs ik weer naar nl.fotoalbum.eu/hannekes
Op een aantal foto’s kijk ik waarschijnlijk een beetje moeilijk, maar dat komt door de coca-bladeren die in m’n mond gestouwd waren.

En om het rijtje van dingen die me zijn opgevallen uit te breiden:
- De vrouwen in Argentinië lopen hier heel veel in een legging. En dan niks erover aan, dus je kan echt werkelijk alles zien. Ik heb het dan ook niet alleen over jonge meiden, heb ook een vrouw van 60 denk ik gezien met een knalroze!
- Iedereen in Argentinië drinkt mate. Dat is een soort van thee. Ook als je naar een park gaat bijvoorbeeld zie je iedereen met een thermoskan onder de arm en een bepaald kopje dat erbij hoort. Het lijkt net een soort drugs te zijn, omdat iedereen het doet, maar het is maar gewoon thee. Ik heb het overigens nog niet geproefd.
- Niemand heeft wisselgeld!! Echt heel irritant. Ook al betaal je in de supermarkt met 100 pesos (nog geen 20 euro) dan kijken ze je al moeilijk aan en vragen ze of je niet kleiner hebt.
- En wat me op m’n reis in het algemeen opvalt is dat ik bijna de jongste ben. Heb nog niemand ontmoet die even oud als mij is of jonger.